Bir anons: Trende sigara içmeyin. Beni alıp çocukluğuma götürüyor birden.
Eski trenler ve İstanbul'a yolculuklarımız geliyor yine aklıma. Oturmaktan sıkılınca ya da çişim gelince kalkıp iki vagon arasına gidiyorum, trenin kapısını açmış iki kocaman abi sigaralarını tüttürüyorlar, saçları sakalları birbirine karışmış. Gülümsüyorlar bana sigaradan sararmış dişlerini göstererek. Farkında olmadan ben de gülümsüyorum, ön iki dişim düşmüş oldukları için komik gözükeceğim aklıma bile gelmiyor. Abimden de kocaman olduklarına göre üniversiteli olmalılar vay be ne kadar büyükler diyorum, hiç büyümeyecek gibi hissediyorum. Yılların geçip de onların yaşına geleceğim zamana inanmak istemiyorum nedense.
Şu ana dönüyorum tekrar, annesinin elinden tutmuş en fazla dört yaşında bir kız çocuğu geçiyor yanımdan o kadar güzel ki ona bakarken farkında olmadan gülümsüyorum, o da o güzelliğine güzellik katacak bir gülümsemeyle karşılık veriyor bana. Mutlu oluyorum daha doğrusu mutluluğuma mutluluk ekleniyor, ufacık bir çocuğun gülümsemesine şahit olmak bu dünyadaki en güzel şeylerden biri olsa gerek.
Bu kez eve dönüşümü sosyal medyada reklam yapmama niyetindeyim ama yine de tren yolculuğunda buraya yazı yazmak hoşuma gitmişti geçen sefer. Yaklaşık yirmi dakika sonra bir anons daha gelecek: Dear passengers we are about to arrive at Eskişehir. Niyeyse İngilizcesini yazmak istedim.
Eve dönüyor olmak huzur veriyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder