Hayırlısıysa sona doğru yaklaşıyor olmanın verdiği heyecanla karışık buruklukla bu kez yolu izlemekten başka bir şey yapamıyorum, sanki bir daha göremeyecekmişim gibi inceliyorum bozkırı, trenin hızının müsaade ettiği müddetçe tabii.
Bozkırda ilkbaharın güzelliği hakim ve kesinlikle yeşil çok yakışıyor bu topraklara, yeşeren topraklarla birlikte umudum çoğalıyor. Cama vuran damlalar umuduma eşlik eden mutluluğumun gözyaşlarıymış gibi hissediyorum. Derken birkaç dakika içinde masmavi oluveriyor gökyüzü güneş açıyor gri bulutların arasından.
Haftaiçi öğle saati olması sebebiyle tren bomboş bu bana iki yıl önce her gün gidip geldiğim günleri hatırlatıyor ve daha dün gibi hatırladığım o günlerin üstünden iki yıl geçtiğini idrak ediyorum, zaman akıyor ve yaşlanıyorum☺
Neyse biraz daha yolun tadını çıkartayım şurada son birkaç seferimiz kaldı, en azından lisans öğrencisi olarak☺
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder